چاقی در دوران نوجوانی خطر ابتلا به دیابت نوع 1 در بزرگسالی را افزایش می دهد.
به نقل از واحد خبر کلینیک جوان، تحقیقات جدید نشان می دهد چاقی در نوجوانی با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 1 در بزرگسالی مرتبط است. این اطلاعات جدید، از سربازهای ارتش اسرائیل که بیش از یک دهه دنبال میشدند، نشان میدهد که چاقی ممکن است نقشی سببی در دیابت نوع 1 و همچنین نوع 2 داشته باشد. بروز دیابت نوع 1 در دهه های اخیر سالانه 2 تا 3 درصد افزایش یافته است، اما دلایل آن مشخص نیست. این مطالعه اولین مطالعه ای است که نقش چاقی در نوجوانی و دیابت نوع 1 را در بزرگسالی بررسی می کند. همچنین اولین موردی است که به بررسی مسئله استفاده از وضعیت آنتی بادی به عنوان بخشی از معیارهای تشخیص این نوع دیابت می پردازد.
این یافته ها در جلسات علمی سالانه انجمن دیابت آمریکا توسط پرفسور توئیگ در مرکز پزشکی شبا واقع در تل هاشومر، اسرائیل گزارش شد.
وی در مصاحبه ای گفت: برای افرادی که ممکن است در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 1 باشند، این نتایج بر اهمیت حفظ وزن طبیعی تاکید دارد. او خاطرنشان کرد که، اگرچه این توصیه ( حفظ وزن طبیعی ) برای همه افراد اعمال می شود، اما در این مطالعه جمعیتی که تحت مطالعه قرار گرفته اند بیشتر مد نظر است و بیان می شود.
نوید ستار، دکترا، استاد و مشاور افتخاری قلب و عروق و علوم پزشکی در دانشگاه گلاسکو، در مصاحبهای گفت : وزن بیش از حد باعث میشود لوزالمعده برای تولید انسولین بیشتر کار کند تا قند را در حد طبیعی نگه دارد. بنابراین همین فشار بیش از حد باعث آسیب به لوزالمعده شده و ممکن است در کارکرد آن مشکلی ایجاد شود.
او خاطر نشان کرد که : از نظر بالینی، سبک زندگی در خطر ابتلا به دیابت نوع 1 اهمیت دارد. با اینکه عامل اصلی در ابتلا به نوع 1 این بیماری ژنتیک است ، اما اگر سابقه خانوادگی ابتلا به دیابت نوع 1 را داشته باشید، پتانسیل شما برای ابتلا به این مشکل بیشتر است. پس با لاغرتر ماندن خطر ابتلای خود به دیابت نوع 1را به حداقل خواهید رساند
دیابت فقط در افراد نوجوان رخ نمی دهد.
علاوه بر مقابله با این باور قدیمی مبنی بر اینکه دیابت نوع 1 اساساً در افراد لاغر ایجاد می شود و به چاقی ارتباطی ندارد، داده های به دست آمده همچنین این شناخت در حال ظهور را تقویت می کند که این نوع دیابت همیشه در نوجوانان رخ نمی دهد و در واقع اغلب در بزرگسالی ایجاد می شود. توئیگ خاطرنشان کرد: « حدود نیمی از تمام موارد دیابت نوع 1 بعد از 18 سالگی ایجاد می شود. اغلب مردم فکر می کنند که این بیماری مربوط به کودکان است. اما رشد این بیماری معمولا در اواخر نوجوانی است.
به طوری که اکنون 50 درصد از موارد بعد از اواخر نوجوانی رخ می دهد. » ستار به مطالعه ای در بیوبانک بریتانیا اشاره کرد که نشان می دهد تقریباً نیمی از موارد ابتلا به دیابت نوع 1 بعد از 30 سالگی ایجاد می شود. هر فردی که بیشتر مستعد است می تواند در بزرگسالی به نوع 1 این بیماری مبتلا شود. این اتفاق نادری نیست.
مطالعه همگروهی گذشته نگر سراسری شامل 1,426,362 نوجوان 17 ساله (834,050 مرد و 592,312 زن) بود که قبل از خدمت سربازی در ژانویه 1996 تحت ارزیابی پزشکی قرار گرفتند و آنها را تا سال 2016 دنبال کردند. در ابتدا، هیچ یک سابقه دیابت نداشتند.
این داده ها با اطلاعات مربوط به دیابت نوع 1 بزرگسالان در ثبت ملی دیابت اسرائیل مرتبط بود. در مجموع، 777 مورد مبتلا به دیابت نوع 1 در طول دوره مطالعه ثبت شد، یعنی از هر 100 هزار نفر در سال 5 نفر به دیابت مبتلا شدند.
طی یک پژوهش 11 ساله، احتمال ابتلا به دیابت نوع 1 در گروه های BMI از کم وزن تا چاق ، از 6/3 تا 4/8 مورد در هر 100000 نفر در سال مشاهده شد.
یعنی در گروه های کم وزن از هر 100 هزار نفر 6/3 مورد ابتلا به این نوع دیابت گزارش شده بود و در مقابل در گروه هایی که دچار چاقی بودند از هر 100 هزار نفر 4/8 مورد ابتلا ثبت شده بود. پس از تعدیل جنسیت، سال تولد و سن که در هنگام ورود به مطالعه مورد بررسی قرار گرفت، تحصیلات و عملکرد شناختی با BMI به عنوان مرجع مورد مطالعه قرار گرفتند. هر 5 واحد افزایش در BMI با بروز 35 درصد بیشتر دیابت نوع 1 مطابقت داشت (نسبت خطر تعدیل شده 35/1) و هر افزایش با خطر 35 درصدی بیشتر (25/1) همراه بود که هر دو مقدار معنی دار بود.
فرضیه های مکانیزم ها
مکانیزم ارتباط در این پژوهش مشخص نیست، اما در مقالهای که به طور همزمان در مجله Diabetologia منتشر شده است، توئیگ و همکارانش چندین فرضیه را بیان میکنند.
یکی از فرضیات به شواهد رو به رشد ارتباط بین شرایط مختلف خودایمنی مربوط می شود که به احتمال افزایش آدیپوکین ها و سیتوکین ها ( موادی هستند که توسط بافت چربی تولید و ترشح می شوند.) در چاقی اشاره می کند که با ترویج فرآیندهای پیش التهابی، تحمل سیتوکین ها کاهش پیدا می کند. توئیگ خاطرنشان کرد: «چاقی به چندین بیماری خودایمنی دیگر مرتبط است، بنابراین جای تعجب نیست که ممکن است به بیماری دیگری مرتبط باشد.
احتمالات دیگر عبارتند از : کمبود ویتامین D، رژیم غذایی پرچرب ، تغییر در میکروبیوتای روده ( نبود تعادل در میکروبیوتای روده ممکن است باعث تاثیر بر غده هیپوفیز شده و در نتیجه بر حس سیری و گرسنگی تاثیر گذاشته و باعث چاقی در فرد شود.) و سپس فرضیه های مطرح شده ای وجود دارد که نشان می دهد دیابت نوع 1 و نوع 2 هر دو ناشی از مقاومت به انسولین و زمینه ژنتیکی است که بر میزان از بین رفتن سلول های بتا و فنوتیپ بیماری تاثیر می گذارد.
ستار بیان کرد که : « فرضیه های مطرح شده برای من کاملاً منطقی است. از آنجایی که جمعیت بسیار چاق است، اکنون بیشتر شاهد آن هستیم، در حالی که ممکن است 40 سال پیش که تفاوت های BMI در جامعه بسیار کمتر بود، متوجه آن نمی شدیم. »
منابع: